Verhaal persoon J.

 

Ik verveelde me gewoon, dag in dag uit. Het begon meer als een grapje. We hingen voor de tv met wat vrienden, weet je wel.

 

Toevallig gebruikte de broer van die vriend waarmee we waren wel een kalmeringspillen, hij is nogal een zenuwachtig ventje. We popten er en paar en ja, dat heeft dan op ons natuurlijk een heel ander effect dan die druktemaker. Het was gewoon een heel relaxed gevoel. Beetje trippen op een of ander gek medicijn, lekker toch!

Bij die ene keer bleef het natuurlijk niet, want dat euforische gevoel dat je ervan krijgt werkt verslavend. Euforisch is bijna niet het goede woord, want het omschrijft niet goed genoeg hoe fantastisch het gevoel is.

 

Het werd eigenlijk een soort van té makkelijk om eraan te komen. Gewoon via mensen die het voorgeschreven krijgen. Er zijn zoveel zenuwpezen op deze wereld die dit voorgeschreven krijgen en sommigen gaan het dan verkopen, zodat ze en beetje geld cashen en ze gebruiken het zelf dan vaak toch niet altijd.

 

Op een gegeven moment sta je op een feest, techno beats knallen door de zaal, drankjes gooien we naar achter, een paar leuke chicks om je heen en dan voel je ineens die drang. Ik voelde in m'n linker broekzak maar daar zaten ze niet. SHIT, dacht ik toen. Maar gelukkig was het in m'n rechter broekzak jackpot.

Ik liep naar de wc, via een akelig smalle trap en kon maar aan één ding denken, de pillen waar ik over een half uurtje lekker op zou gaan zweven.

 

Ik sloot mezelf op in de wc en slikte er eentje weg maar op dat moment wilde ik meer. Nog eentje erbij, kan vast geen kwaad, dus ik popte er nog eentje bij. Tot het gaatje gaan. Jezelf een beetje uitdagen doe ik graag. Ik ging weer terug weer terug naar mijn vrienden en begon lekker te trippen, en daarna nog harder te trippen.

 

Maar deze trip ging anders dan normaal, dat euforische gevoel kwam maar niet. In plaats daarvan had ik het gevoel dat ik in een oneindig lange tunnel stond, waar geen weg terug bij was. De tunnel werd steeds smaller tot dat het zo small was dat het zwart voor mijn ogen werd. Ik kon niks meer zien maar wel horen.

 

Weet je hoe eng dat is, het gevoel van het staan in een lange tunnel waarbij je niks kan zien maar van elke kant hoor je geluiden? De muziek, de stemmen klonken als een soort van echo. Telkens maar dat herhalende geluid. Ineens wordt het zwart voor mijn ogen.

 

Het voelt alsof ik in een soort van gat val. Ineens word ik wakker op de EHBO. Gelukkig heb ik van die vrienden die goed op je letten anders had het ook heel anders kunnen aflopen, weet je wel. Dat die medicijnen zo'n effect op je kunnen hebben, nooit gedacht. Beter doe je het dus niet.

 

 

 

Verhaal persoon T.

 

Het ging alwéér niet goed. Zoals vaak begon het met een onrustig en paniekerig gevoel. Ik zat in de bios en voor het eerst in tijden was ik alleen met mijn gedachten. “Fuck” dacht ik. Ik moest mijn huur nog betalen en mijn telefoonrekening was ook al niet betaald en toch zat ik gewoon in de bios? Alsof ik nog langer deze schijn kon ophouden dat alles goed ging.

 

Ik had door dat mijn vrienden tegen me praten, ik zag hun mond bewegen, maar wat zeiden ze nou? Ik kon ze niet verstaan… De geluiden waren overal en te heftig om me te kunnen concentreren. Die vervelende mensen die niet stopten met lachen, snoep en chips zakjes die luidruchtig opengerukt werden, mensen die rondliepen om bij hun plek te komen. Het werd me allemaal teveel.

 

Mijn hart begon harder te kloppen, shit man, ik kon mijn hartslag zelfs horen. Mijn handen begonnen te zweten en mijn hoofd begon te draaien. Ineens ging het licht uit en het keiharde geluid van de reclame beelden kwamen op het scherm langs.

 

Ik zat vastgenageld in mijn stoel van angst. De beelden kwamen vaag en snel langs met de harde geluiden en ik besloot om te vluchten. Ik rende de trap af, de zaal uit, naar buiten, daar ben was veilig, sneller!

 

Buiten voelde de koude lucht als een klap in mijn gezicht. Ik was meteen weer terug in de normale wereld. Mensen keken me raar aan maar het boeide me niks. Ik ging zitten op de trap met mijn hoofd tussen mijn benen om te kunnen kalmeren, het lukte niet, waarom kon ik dit nou niet? Waarom had ik altijd die troep nodig? Ik zocht in mijn portemonnee, ik had er toch altijd een mee? Ah ja daar is die!

 

Snel gooide ik hem naar binnen, zonder drinken niks, ik had het nodig, nu! Het gevoel nam na een tijdje af, de geluiden werden zachter en de beelden minder heftig. Ik kon weer normaal zien en na een tijdje namen alle angstige gevoelens af en voelde ik me eigenlijk hartstikke relaxed.

 

 

Persoon zit in de bios en je ziet het vanuit zijn ogen. Zijn hartslag en ademhaling en de geluiden rondom hem nemen toe. Het wordt ineens donkerder (schaduwen nemen de ruimte over) en het geluid gaat van normaal naar steeds harder en ineens draait de camera om en je ziet de hoofdpersoon. Hij verteld zijn verhaal en neemt het medicijn. Langzaam wordt hij rustig en de wereld om hem heen wordt weer kalm. Persoon 1 gaat over in het beeld van persoon 2. Persoon 2 is in en ruimte met mensen op een after, het is rustig en hij wilt zich nog verder onder invloed voelen. Hij neemt de pil ook en langzaam maar zeker wordt de ruimte om hem heen donkerder, de geluiden nemen af en de hallucinerende beelden nemen de werkelijkheid over.  Einde scene met tekst: “genot- of geneesmiddel?”

 

Het verhaal “genot of geneesmiddel” gaat over het gebruik van kalmeringspillen door iemand die het voor medische redenen gebruikt en iemand die het voor zijn eigen genot gebruikt.

 

De eerste hoofdpersonage T. Hij is 24 jaar. Hij heeft last van paniekaanvallen sinds zijn puberteit. Hij is perfectionistisch en intelligent maar heeft daartegen ook last van faalangst en is prikkelbaar voor invloeden van buitenaf. Hij liegt veel tegen de buitenwereld over hoe het werkelijk met hem gaat, vooral als het gaat om het verliezen van zijn baan en de schulden die hij heeft bij verschillende mensen. Hij gebruikt kalmeringspillen om zijn angstaanvallen te voorkomen of onder controle te kunnen houden. Hij probeert het wel zo min mogelijk te doen omdat de medicijnen verslavend kunnen zijn en dit wilt hij voorkomen. Toch zit zijn drijf om perfect te zijn, en anders perfect te lijken, hem in de weg hierbij.

 

De tweede hoofdpersonage is J. Hij is 25 jaar oud. Hij is nieuwsgierig en wil zo veel mogelijk dingen proberen. Consequenties maken hem niet uit, hij wilt gewoon weten hoe dingen voelen en wat het met je doet. Hij is makkelijk beïnvloedbaar en door zijn omgeving is hij in aanraking gekomen met allerlei soorten drugs. Hij leeft op het randje en dit eindigt niet altijd even goed.